Fiets testvakantie
In 10 dagen naar Oostenrijk, het kan.
De fiets aan verschillende omstandigheden laten proeven, vakantie en ook een beetje promotie. Allemaal tegelijk, win-win dus.
Het idee
De laatste jaren zat ik al met het idee om eens naar de bergen te fietsen. De Alpen hebben toch altijd wat bijzonders voor mij gehad. Iets wat moeilijk uit te leggen is. De natuur, het ruwe, de rust, de uitersten in het landschap.
Vorig jaar had ik één van de eerste prototypes net af. Maar de fiets was er nog niet klaar voor. Ikzelf overigens ook nog niet.
Nu een jaar verder had ik sowieso het idee om eens op pad te gaan en zo een paar vrije dagen te combineren met het verder testen van de houten racefiets.
Ik besloot om wat te investeren in uitrusting en na wikken en wegen toch besloten om dit te doen met kampeerspullen. Dat wil zeggen dat er wat meer nodig is, maar als het bevalt zal ik het vaker gebruiken.
Vooral besloten om op pad te gaan voor sowieso een paar dagen in de zuidelijke richting naar glooiend landschap en onderweg te bekijken of ik er nog steeds plezier in heb. Zo lang dat goed zit (mindere momenten zijn er altijd) gaan we door. En dat bleek goed te zitten.
Gear
- Korner Shiqane (60CM)
- Acepac stuurharnas met 8L Seatosummit drybag
- Acepac zadelharnas met bijbehorende 16L zadeltas
- Quecha 30L backpack (officieel voor backpacken)
- Coleman Darwin 2 tent
- Exped Synmat 9LW
- Quecha MT900 slaapzak (0 graden comfort)
- Wahoo Elemnt Roam
- Powerbank 10Ah
Dag 1: vertrek
Dag 2
Vannacht goed geslapen, rond half 7 – 7 uur wakker geworden om de gehele bepakking weer op te ruimen. De eerste keer duurt dat vaak net weer even wat langer om de juiste structuur te vinden. Achteraan de tent, slaapzak, kussen en lakenhoes, voor aan het stuur de meeste kleding en dan in de rugtas de slaapmat en overige zaken waaronder ook een jack en jas. Ik zag aardig wat mensen die het afraden om met rugtas te rijden op een fiets voor langere tochten. Uiteindelijk bleek dat dit prima gaat, hoewel de eerste dagen wel even net wat zwaarder zijn voor onder andere je polsen omdat je lichaam daar wel aan moet wennen. Ontkennen dat ik het voelde zal ik dus ook zeker niet doen. Na een eerste inkoop van voeding zo’n 10 kilometer van de camping uiteindelijk na zo’n 20 kilometer ergens aan de rand van een pad ontbeten. Wat later dan gepland, zeker nadat er gisteren ook geen avondeten op het programma stond. Extra genieten dus.
Later die dag merkte ik wel dat het gisteren een – laten we zeggen – fanatieke start was geweest. Gepland was een wat kortere dag met zo’n 90 kilometer na een volgende camping, maar na 50 kilometer was de spreekwoordelijke tank al goed leeg. Ik besloot na een zeer ruime lunchpauze de dichtsbijzijnde camping in te stellen, maar die dag werd uiteindelijk toch nog zo’n 70 kilometer op de teller gezet. Een goede herinnering weer om goed naar het lichaam te luisteren en even een klein beetje gas terug te doen.
Idee voor morgen: camping instellen 50 kilometer verderop en als dat goed gaat kan er alsnog doorgefietst worden naar een camping verderop, etcetera.
De fiets heeft het weer geweldig gedaan. Maar het is nu wel eerst tijd voor een beetje rust. En dan zal de tent weer tevoorschijn komen en het slaapkasteel opgebouwd worden. Ook vanavond zit er geen avondeten in. Alles wat potentie had tot een avondmaaltijd was gesloten waardoor het ijsje op de camping gepromoveerd werd tot het dinner. Geen probleem want heerlijk rusten in het gras was nu alweer een groot genot en had ik mijn handen bovendien vol aan.
Dag 3
De derde dag ook weer op tijd wakker. Wat slaap ik eigenlijk prettig tot nu toe (dacht ik later nog wel eens vaker tijdens deze trip). Half 7 begon het grote inpakfeest weer en het ging nu al een stuk gemakkelijker. Bovendien had ik gelukkig wel rekening gehouden met het ontbijt deze keer dus ook dat kon ik hier lekker droog aan een overdekte picnictafel eten. Want het miezerde wat deze ochtend. Daardoor zat ik al ongeveer om 8 uur op de fiets. Nu met een nat wegdek en dus wat vochtig weer toch de jas aan gedaan en is het net even anders vertrekken. De jas werd al gauw te warm en langzaamaan (op een bui in de middag na) werd het toch weer droog.
Langzamerhand kom ik er ook een beetje achter hoeveel gaten er hier in Duitsland in de weg zitten. Het bordje “Straßenschade” is goed vertegenwoordigd in het straatbeeld. Helaas zou je zeggen. Niet
comfortabel natuurlijk, maar eigenlijk ook wel weer geweldig om dit in de test te kunnen meenemen.
Vandaag ging het toch allemaal weer wat beter dan gisteren. Door de vermoeiing van gisteren had ik vandaag een beetje hetzelfde verwacht maar het ging eigenlijk wel prima. Langzaamaan begon het zadel wel wat vermoeiend te worden. Zo kort nog maar onderweg en al zo veel mooie omgeving gezien. Eigenlijk wel fijn dat het zo vlak is in Nederland. Daardoor is de omgeving elke keer toch weer indrukwekkend. Wat ook indrukwekkend is het besef dat ik elke keer weer de impact onderschat hoeveel energie er voor nodig is om alle heuvels te trotseren en als gevolg dat daardoor de dagafstand aardig inkakt. Wel bouwt conditie weer snel op met de dag en ook de gewichten aan de fiets en het lichaam beginnen te wennen. Laten we ook vooral vandaag weer niet vergeten wat de fiets weer voor een geweldige prestatie heeft geleverd. Het rijdt zo ‘smooth’, het voelt allemaal zo stijf aan en het is een groot plezier om hiermee te klimmen, te dalen en afstanden te ‘cruisen’!
Eindbestemming: een mooie camping aan het water ten Noordoosten van Koblenz. Het is hier weer net even wat vlakker maar na een uiteindelijk toch weer warme dag is dat afblussen toch wel heerlijk. Ik ben zo goed als de enige. Geen probleem, iemand mag het doen. Klaar voor de volgende dag.
Dag 4
En na een flitsende start net als gisteren werd deze toch even net wat minder flitsend. Wel een strakblauw aan de bovenzijde van de horizon, en groen als gras aan de andere kant. Uit alle zekerheid toch nog even mijn achterband oppompen met die ‘fancy’ pomp die bij de ingang van de camping stond dacht ik. Maar die bleek defect, met als resultaat een halfvolle achterband. Er zat met 4 bar nog voldoende lucht in om prima door te fietsen. Maar het fietst gewoon niet fijn. Ook niet raar, want normaal gaat er ongeveer 7 tot 8,5 bar in. Uiteindelijk nog een aardige afstand en verschillende adressen bezocht om weer in mijn nopjes te kunnen zijn met een harde achterband. Wat een verschil!
Uiteindelijk in de ochtend door de genoemde omstandigheden wat minder afstand gemaakt. Ook mede door heel wat klimwerk. Langzaam werd het ook weer erg warm maar dat heeft ook wel wat. Heerlijke vitamine D boost en belangrijk om mezelf er geregeld aan te herinneren om water te blijven drinken. Vijf liter per dag is deze dagen eerder regel dan uitzondering. De bidon is elke keer zo leeg. Na het geleverde klimwerk kan de afdaling als beloning niet uitblijven. Vroeg op de middag kom ik bij de Rijn aan en wat een feestje is dat dan ook weer.
Net voordat ik bij de Rijn kom ziet het er dan zo uit. En ja, ontzettend vereerd om met dit mooie product op de Unesco Werelderfgoedlijst te staan. Toch opvallend dat ik dat even tegenkom.
Dag 5
En zo begint dag vijf alweer. Al vroeg had ik alles alweer in gereedheid gebracht en was op het ontbijt na klaar voor vertrek. Want eerst nog wat boodschappen doen om dat mogelijk te maken zodat ik verderop aan de rand van de Rijn op een bankje ging zitten waar de eerste 10 á 15 kilometers er ook alweer opstonden. Na het doen van de boodschappen kwam ik natuurlijk terug bij mijn fiets en werd ik weer eens aangesproken en kom ik weer eens tot besef dat ik dankbaar ben voor de vele positieve belangstelling die nu al met deze tocht gepaard gaat.
Oke, we zijn weer ruimschoots onderweg. Ondertussen nemen we weer afstand van de Rijn (die oostelijk afbuigt richting Frankfurt) en zetten de weg zuidelijk voort. Hoewel het fietsen langs de Rijn aardig vlak was werd de omgeving langzaamaan ook vrij vlak. En dan gaat het allemaal net weer even wat vlotter. Hier en daar zie ik wat wijngaarden voorbij komen. Het blijkt later ook wel dat er ook de komende dagen genoeg te doen is hier op het gebied van wijn.
Ik begon ook mede dankzij deze opnieuw warme dag weer aardig vermoeid te raken en besluit toch maar gauw ergens naar een camping te navigeren. Ergens begon het ook wel tot mij te komen om binnenkort eens wat rust te gaan nemen en een dag op alle vlakken tot rust te komen. Een mooie campingplaats zou daarbij helpen. Hoewel de camping waar ik nu sta lekker rustig en echt midden in de natuur was, voelde ik mij niet echt op mijn plaats hier. De camping was op een aardig steile heuvel gerealiseerd en hoe dan ook was het wel erg fijn dat ik het hierbij kon laten voor vandaag, op de unieke avondwandeling na dan. Nu lekker slapen.
Dag 6
Vanochtend toch al gauw besloten om lekker in te pakken en weliswaar een klein stukje verder te gaan. Want hier een dag uitrusten zie ik niet zitten. Is dat dan wel verstandig vraag ik mij af? Het scheelt wel om een hele dag door te brengen op een fijne plek als je de fiets even laat staan. Oke, let’s go! Het is weer goed warm en als ik op de kaart kijk zie ik dat Frankrijk en het ‘Schwarzwald’ toch ook wel serieus dicht in de buurt komen. Vandaag een korte etappe en het gaat eigenlijk best wel prima. Toch maar gewoon niet te gek maken vandaag. De omgeving is nog steeds waanzinnig en ik fiets eigenlijk grotendeels langs ‘de grote jongens’ waardoor mijn hoogtemeters enigszins beperkt worden. Onderstaande foto werd nog gemaakt door een Deens stel die ook vol enthousiasme mijn fiets bewonderde. Denemarken is natuurlijk ook een echt fietsland. Het is wel geweldig om op deze manier mede met het enthousiasme en dus aanmoediging van de buitenwereld de fiets te kunnen testen.
Dag 7
Zoals ik al dacht maak ik van de zevende dag dus een rustdag. Ik bezoek het wijndorpje Bad Dürkheim verderop, uiteraard met de fiets, maar zonder bagage. Het is er zomers warm en na de koffie nog de rest van het ‘centrum’ gepasseerd om vervolgens weer rustig aan terug te keren naar de camping. Aan het einde van de middag kom ik nog wat andere fietsreizigers tegen. Een Engelse en Duitsers.
Dag 8
Vanochtend vroeg heb ik alweer de hele campinginrichting gecomprimeerd en kan er vandaag weer een mooi traject worden afgelegd. In eerste instantie stel ik de navigatie op een camping in op het meest oostelijke punt van Frankrijk. Net in het hoekje. Vandaag ga ik en de fiets weer als een speer. Warm is het wel, maar dat heeft vooral voordelen. Lekker zwemmen in een meertje in Frankrijk. Ik besluit nog een stukje verder te gaan en dat blijkt een erg mooi deel te zijn. Op dat traject spreek ik nog een andere fransman die ook een meerdaagse tocht met de fiets doet. Ik vind het mooi als hij reageert op mijn knieknachten: “klinkt alsof je deze fysieke klachten in je ‘mind’ veroorzaakt”. Ik geloof ook dat dit principe vaak van toepassing kan zijn en zo word ik er weer even aan herinnerd. Het gaat vlak en langs een rivier en ik ben er ondertussen wel achter dat dat veel scheelt in meters maken op een dag.. Als ik verderop die rivier over steek ben ik alweer in Duitsland. Einde van de dag arriveer ik bij Camping Adam. Prachtig rustig plekje aan het meer. Hele fijne camping en na het installeren snel een duik genomen. Verderop is er veel drukte dus des te meer ben ik dankbaar voor de plek die ik heb.
Ook kom ik op deze camping dezelfde persoon tegen als op de camping van dag 2, 400 kilometer terug. Een bijzondere situatie. Als ik besluit met de fiets nog even wat boodschappen te doen verderop kom ik ook een plaats tegen waar ik jaren terug met de motor was geweest. Een heel apart maar wel leuk gevoel nu ik alleen met de fiets op pad ben. Ruim na het eten en tegen het einde van de zonsondergang lig ik weer in bed om verder op te laden.
Dag 9
En zo begint dag 9 aan de voet van het ‘Schwarzwald’. Een prachtig gebied om doorheen te fietsen, maar het zijn hier wel echt serieuze bergen aan het worden. Dit gebied heeft dan ook middelhoge bergen. Om toch wat meters te kunnen maken vandaag fiets ik ten westen van dit gebied het zuiden op. Koersend naar Freiburg. Zo heb ik (bijna) de hele dag op links mooi uitzicht op het Schwarzwald en op rechts een vlaagje van de franse ‘baguettes’. Ruim halverwege passeer ik een aardig grote plaats, genaamd Lahr en met een beetje zoekwerk drink ik ergens koffie bij een zorgcomplex. Er blijkt dan ook heel wat zorgpersoneel te zitten. En dan iets verder, op ongeveer driekwart van de dag zie ik een kleine boulevard met winkels, waaronder een supermarkt. Tijd voor deze fietschauffeur om daar even pauze te gaan houden en te ‘tanken’ met een lunch.
Dat gaat voortreffelijk vandaag, veel provinciale wegen gehad en als ik dan aan het einde van de dag Freiburg bereik besef ik dat ik zuidelijk al dicht ‘ter hoogte’ zit van Oostenrijk. Wow. In Freiburg doe ik nog wat boodschappen, zet mijn tent op en eet een salade. Een aparte camping voor de mensen met een tent. Een kleine tentenweide aan een vijvertje, maar wel hele vriendelijke mensen en een zeer schoon en modern toiletgebouw. Kost ook wel wat, dat wel.
Dag 10
De tiende dag staat in het teken om het Schwarzwald te doorkruisen en zo de weg meer te vervolgen in de richting van Oostenrijk
Dichtbij Zwitserland ben ik al, maar ik had er voor gekozen om het het Schwarzwald grotendeels aan mijn zijde te laten passeren waardoor ik meer westelijk was. Tactiek zullen we maar zeggen.
Voordat ik wil vetrekken raak ik kort in gesprek met mensen die hier ook staan met de camper en ‘verderop’ aan de Bodensee wonen. Nadat ze van mijn plannen hoorden om langs de Bodensee mijn weg te vervolgen naar Oostenrijk nodigden ze mij uit bij hun thuis. Geweldig dat er zo veel behulpzame mensen bestaan (de meeste in mijn ogen).
De teller der hoogtemeters zullen vandaag waarschijnlijk flink stijgen. Ik besluit de route volgens navigatie te vervolgen maar als ik dan op de provinciale weg 31 terecht kom gaat dit een hele tijd goed met zelfs een fietspad naast de weg. Maar als het dan smaller en smaller wordt, het fietspad verdwijnt en ook nog eens gaan stijgen vind ik het behoorlijk gevaarlijk worden. Ik ben gewend dat ik soms wat trajecten passeer in Duitsland die wat minder veilig zijn voor de fietser. Op dit soort wegen fiets je op de autoweg en auto’s rijden daar meestal ook 80 km/h. Zo ook hier, maar er is geen uitwijkstrook, alleen een vangrail (waarbij je beseft dat jij zelf de vangrail wordt). En klimmend ben ik aanzienlijk langzamer waardoor ik na enkele honderden meters rechtsomkeer maak en achteraf tot de conclusie mag komen dat er zo’n 20 kilometer om gefietst zal worden. Een opsteker is wel dat ik daardoor mijn leven in stand kan houden. Ook wel wat waard toch?
Het zijn inderdaad vele hoogtemeters, maar ook prachtige afdalingen om dat klimwerk te belonen. Heerlijk dat – laten we zeggen – 70 km/h toch een ‘kick’ geeft terwijl dit in de auto niet zo bijzonder aanvoelt.
Eenmaal de bergen uit is het ook gelijk weer vlak. Eigenlijk was het mooi geweest om hier te overnachten, maar het was wat handiger om door te fietsen naar camping Riedsee. Een hele grote camping, of zoals de lading beter dekt: een camperfabriek. Ze hadden hier wel heel wat voorzieningen, een meertje en de plek waar ik stond was lekker rustig. Helemaal goed dus. Ik kwam ook nog een vrouw van 70 tegen die vanaf Maastricht al onderweg was en heel wat fietsreizen achter de rug had. Geweldig! Maar nu eerst slapen.
Dag 11
Komende dagen zijn bijzondere dagen omdat er heel wat mooie plekken bezocht gaan worden en ik ook wel nieuwsgierig ben wanneer ik de alpentoppen in de verte ga zien (elke keer weer een heerlijke ervaring). Bovendien zal ik even kijken hoe het gaat en wat mijn plannen zijn. Ga ik overnachten bij de mensen die me hadden uitgenodigd of ga ik wat verder door vandaag langs de Bodensee. Vlak is het er namelijk wel.
Uiteindelijk is het tot die tijd toch nog wel heuvelachtig hier en daar. Als ik dan halverwege op mijn weg richting de Bodensee een lange afdaling heb gehad, rijd ik het dorp Engen binnen. Daar drink ik een koffie en zet een kwartiertje/half uur later mijn weg voort en herhaal dit recept opnieuw aan de voet van de Bodensee. Stiekem ook wel nieuwsgierig naar het meer, ik heb nog niks gezien. Ondertussen had ik ook al laten weten niet te overnachten bij de gastvrije Duitsers, en zo vervolgde ik mijn weg verder langs de Bodensee. Prachtig helder water, vermoedelijk grotendeels Alpenwater. De lucht is weer strakblauw, het is warm, ik zie nog wel mogelijkheden later op de dag. Eerst maar eens voort. Veel ‘toeristische’ fietsers hier valt mij op. Heel erg veel zelfs. Steeds meer komt het besef dat ik de Bodensee altijd heb onderschat. Ja, op sommige plekken is het wat druk. Maar de dorpjes zijn wel erg gezellig. En als ik dan steeds oostelijker fiets zie ik ook ineens de eerste Alpen heel lichtelijk in de verte opdoemen. Wauw, wauw, wauw!
In de middag heb ik een bammetje gegeten langs het water. Samen met mijn twee eenden vrienden die ik zojuist heb gemaakt. Ik gaf ze wat te eten en zij gidsden mij wat over dit gebied. Zo gaan die dingen.
Aan het einde van de middag kom ik op driekwart oostelijk van het meer bij Camping Iriswiese aan. Wederom een camperfabriek, met alleen een strookje van – laten we zeggen – 60 m² voor de mensen met een tent. Maar het was goed te betalen en de voorzieningen waren wel uitstekend. En je kon met een eindje wandelen ook zo het meer bereiken. Daar heb ik dan ook heel wat uurtjes doorgebracht. Evenals het Alpenwater aldaar ook getrotseerd.
Dag 12
Bij het verlaten van mijn tent in de ochtend was ik wel een beetje huiverig of ik vandaag überhaupt nog wel bomen tegen ga komen. Er is hier ongekend veel zaagwerk verricht in de nacht. Ik heb voor het eerst niet zo goed geslapen en dan weten jullie wat ik bedoel. Het was helaas wat krap hier. Vroeg alles inpakken dan maar en gauw de plek des onheils verlaten. En dan komt het moment dat je Oostenrijk daadwerkelijk bereikt. En dat na een trip die voor 95% bestond uit Duitsland. Een momentje om even bij stil te staan. Het is gewoon gelukt. Net na het binnenrijden van Oostenrijk zet ik mijn fiets nog even neer en dan neem ik nog een laatste plons voordat ik het land wat verder in zal rijden. De fiets had ik tegen een steen aangezet op een ‘strandje’. Net als ik aan het inpakken ben om weer verder te gaan glijdt mijn fiets weg en zo beschadig ik de staande achtervork. Even balen, maar we gaan voort. Nu ik echt pal aan de rand van de Alpen kom, bedenk ik wat een mooi eindpunt is voor mijn trip. Ik Het liefste breng ik nog enkele dagen op een vaste plek door iets verder de Alpen in. Een mooie camping met ook wat winkels in de buurt is alleen wat ver weg en dat gaat bovendien gepaard met de nodige hoogtemeters. Uiteindelijk fiets ik een stukje terug naar de plaats Dornbirn en breng ik komende nachten door op een camping die onlangs helemaal vernieuwd is. Prachtig, maar duur. Alles is hier wat duurder omdat je slechts enkele kilometers verwijderd bent van de Zwitserse grens. Maar als toetje van de reis vind ik dat dit zeker verdiend is en zo maak ik mijn ‘huis’ voor de komende nachten gereed. Echt heel mooi hier. De rest van de dag rustig aan en mezelf lekker in het gras parkeren.
Dag 13
Bijna dan, want ik ga nog wel even het plaatsje Dornbirn in voor een koffie, wat boodschappen en verder staat er bijzonder weinig op de planning. Fijn om even te ontspannen. In de buurt is er nog een gondel die gedurende dag mensen naar de bergtop bracht. Daar kun je in een restaurant eten en als ik het goed zeg ging de laatste gondel om 22h of 23h pas naar beneden. Een zonsondergang bekijken met zicht op de Bodensee is hier dus ook mogelijk.
Maar omdat ik voor ogen had om morgen zonder bepakking een rondje te doen door de Alpen leek het mij niet zo nodig om hier gebruik van te maken. Dat gaat vast overtroffen worden.
Dag 14
Het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt, grote afsluiter van de trip en ook wel de veertiende dag. Twee weken is er dus ook echt wel nodig voor geweest om dit punt te bereiken. Vandaag heb ik een eindpunt in gedacht: Lech in Oostenrijk.
Het kon wel eens een lange dag worden. Vrij direct al heel wat klimwerk wat geleverd mag worden. De heenweg is het veel klimmen en iets minder afdalen omdat het eindpunt wat hoger ligt dan het beginpunt. En op de terugweg is dat vanzelfsprekend andersom. Ik heb geen bepakking bij, alleen een rugzak met de benodigdheden inclusief voldoende eten. Want sommige gebieden zijn ook vrij achteraf.
Al een heel eind onderweg zie ik daar de perfecte gelegenheid om even te rusten en (hoe kan het ook anders) een koffie te drinken. Tot zo ver gaat het prima en al prachtige uitzichten gezien op verschillende plaatsen, hoger en lager. Maar dan verderop als ik al redelijk bij het eindpunt in de buurt kom begint de vermoeidheid wel echt toe te slaan. Dit leek ook wel een klim zonder einde, wel met een onbeschrijfelijk mooie beloning. Op zo’n 1700 meter bereik ik het ‘Bregrenzerwald’. Er zijn ook wat skiliften te zien maar het is toch vrij afgelegen. Er staan wat bankjes en ik besluit daar te lunchen.
Hoe ver zal ik vandaag nog gaan? Ga ik nog wel voor het eindpunt? Het is moeilijk inschatten hoeveel energie er nog in de tank zit om (zelfstandig) terug te keren naar Dornbirn.
Ik ga nog een stukje verder, maar verstandig dat ik ben, besluit ik toch om te keren. Bij Warth draai ik om, slechts enkele kilometers voor het beoogde eindpunt voor vandaag. Op dat punt vul ik mijn beide bidons nog maar een keer, toevallig bij een Nederlandse vrouw die daar een hotel runt.
De terugweg ging vooral aan het begin nog aardig vlot en vooral veel afdalen natuurlijk in eerste instantie. Onderweg kon ik mooi om me heen kijken en ik wist dat dit wel het visuele hoogtepunt van mijn reis was dus ook gelijk een beetje afscheid nemen voor nu.
Meer hoe meer klimwerk er dan geleverd wordt, in samenwerking met de zadelpijn die ik ondertussen heb, merk ik dat het nog een uitdaging gaat worden om zelfstandig terug te keren.
Uiteindelijk toch de laatste klim bereikt met moeite. En dan weet ik dat er alleen nog maar een lange afdaling komt.
En dat gaat rap. Heel rap zelfs, want er is een nieuwe topsnelheid bereikt: 85 km/h op de teller en ik besluit af en toe even te wachten omdat ik verhinderd wordt door de auto’s voor me. En ja, ik wil hier wel zoveel mogelijk van genieten. Op mijn manier, dat wel.
En dan vooral blij dat ik weer terug ben bij de camping. Misschien was het toch wat te veel vandaag, maar laten we vooral terugkijken op een mooie en sportieve dag.
Vandaag op de teller: Google geeft aan dat er zo’n 2100 hoogtemeters gemaakt zijn.
Dag 15
Vandaag heeft natuurlijk weinig met fietsen te maken. Toch kan het relevant zijn om jullie mee te nemen hoe dit in zijn werk ging. In één dag terug mét de fiets, zonder eigen vervoer. Niet iets wat ik vaak doe en dus had ik wat onderzoek te verrichten hoe dit mogelijk was. Van tevoren had ik het al ruwweg voorbereid als het aankomt op de mogelijkheden. Er zijn mogelijkheden met de flixbus en trein.
Het idee is dan ook om hier een combinatie van te maken vandaag. En ik heb op het gebied van reizen wel vertrouwen dat het goedkomt en hoef niet alles vast te leggen. Zeker als je combineert met de reismethodes dan kan dat een aanrader zijn bij onverwachte situaties.
Zaterdag had ik dan ook gekeken wanneer het handig was om te gaan en toen besloten dat dit maandag was. Ook rekening gehouden met de prijzen. Dit kan namelijk per dag aardig wat verschillen met de bus. Vanaf Bregrenz (12 kilometer van de camping). En dan met een overstap geboekt tot aan Luchthaven Keulen-Bonn. Vanaf daar verder kijken hoe te reizen naar Enschede per trein. In Mannheim een overstap.
04:30 ging de wekker en om 06:30 vertrekt de bus verderop. Als ik de tent uit ga valt mij als eerste op de prachtige ochtendschemering in alle rust. Een bijzondere setting die ik nog niet bewust mee had gemaakt op deze camping. Prachtig!
Uiteindelijk blijkt de 12 kilometer in de ochtend toch nog een beetje tegen te vallen. Ik arriveer daar desondanks zo’n kwartier voor aanvang en al gauw blijkt de communicatie met twee Italiaanse lieden van de organisatie stroef te verlopen. Engels was zo goed als onmogelijk, maar de vertaalapplicatie gaf enigszins een oplossing. Om een heel verhaal te besparen, die ene tas blijkt niet mee naar binnen te mogen die wel aan de specificaties voldoet. Dat frustreert, maar gelukkig staat mijn fiets wel mooi en netjes achterin.
Dan worden we na vertrek vlak over de grens in Duitsland al aangehouden door de politie. Dit kost wel een uur, maar volgens mij wordt daar al vaak rekening mee gehouden en de overstap zou uiteindelijk geen gevaar vormen. Er werd van de passagiers gevraagd om te identificeren. Je voelt hem al aankomen, het paspoort ligt achterin bij de bus en daar liep ik in begeleiding met de politie naartoe. En als je dan door een jonge Duitse politieagent gecomplimenteerd wordt met je fiets dan is er toch weer hoop voor de dag.
De reis zet zich voort en in Mannheim laad ik uit om vervolgens te wachten op de volgende bus. Deze buschauffeur kon prima Duits, alleen toch weer een mindere ervaring als het aankomt in meedenken om de fiets onbeschadigd over te laten komen. Ook zeker toegegeven, ik ben ook een ‘pietje precies’ op dat gebied.
Uiteindelijk kostte de terugweg mij zo’n 85 euro, wat ik behoorlijk acceptabel vind. Maar daar was wel wat flexibiliteit voor nodig.
Conclusie en terugblik
Wat een tocht! De teller geeft aan dat er zo’n 1250 kilometers zijn afgelegd. In werkelijkheid zal dit wel iets minder zijn, maar toch nog altijd ruim over de 1000 kilometer. En dat op een houten racefiets!
Zie onderstaand een ruw overzicht van de tocht die is afgelegd.
- Enschede
- Campingplatz Hohensyburg
- Freizeitcamp Aggertalsperre
- Campingplatz Steinebach an der Wied
- Campingplatz Schönborgblick
- Campingplatz am Dönnersberg
- Campingplatz Wachenheim
- Camping Adam oHG
- Camping am Möslepark in Freiburg
- Riedsee Camping
- Campingplatz Iriswiese am Bodemsee
- Camping Dornbirn
De ervaring op zichzelf was bijzonder en ik kijk daar met tevredenheid op terug. Een mooie combinatie van inspanning en ontspanning. Ik had al eens een lange wandeltocht gedaan maar je merkt toch dat je met de fiets flinke afstanden kan overbruggen. Landschappen veranderen gedurende de dag en ook de lichamelijke conditie neemt in snel tempo toe, bleek maar weer.
Verrassend was dat ik, op één dag na, elke dag goed geslapen had en weer ‘fit’ wakker werd. Daardoor was het niet nodig om tussendoor op te laden bij een onderdak of hostel.
Toch zijn er ook vaak genoeg momenten dat het fietsen even wat minder gaat, maar als je wat ervaring hebt met dit soort ondernemingen, weet je dat dit gaat gebeuren. En dat mag ook.
En de zadelpijn die ik eigenlijk al vrij vroeg tijdens de reis kreeg hielp daar zeker niet bij. Daar was bij terugkomst tijd voor nodig om te herstellen.
Wat overigens wél het grote verschil heeft gemaakt: het weer. Bijna alleen maar zon, nauwelijks regen gehad. Het was warm, maar ik vind dat wel fijn. Wel iets om rekening mee te houden
Over de uitrusting was ik ook wel tevreden. Acepac heeft een mooi en degelijk systeem ontworpen en de combinatie van een harnas en tassen werkt uitstekend. Ook de zadeltas was behoorlijk stabiel, ook in bochten. Maar aanzetten is eigenlijk onmogelijk. Onderweg kwam ik nog iemand tegen met een Ortlieb systeem en hij was daar niet tevreden over, hoewel dat natuurlijk per fiets wel kan verschillen. Ik had er zelf in ieder geval wel hoge verwachtingen van. Voor had ik overigens wegens praktische overweging de originele tas vervangen door een Seatosummit drybag (8L). Dat ging eigenlijk prima maar de bandjes zaten wel ver naar buiten. De originele tas is wat breder en mits je er voldoende spullen in doet, heb je daar geen last van. Maar mijn setup was zo ingericht omdat mijn stuur anders net te krap was.
Bovendien had ik alleen een stuur- en zadeltas aan mijn fiets. Met de tent op pad is dat te weinig en hoewel het geregeld werd afgeraden, nam ik ook een 30L rugtas mee. Eigenlijk bedoeld voor backpacken. De eerste twee dagen voelden wat zwaarder aan voor mijn polsen, maar uiteindelijk vond ik dat het prima ging.
De wegen waren heel verschillend en de reis is voornamelijk in Duitsland geweest. De soort wegen wisselden af, maar waar ik fietste was er toch wel geregeld schade en comfortabel is dat niet. Ik heb overigens alleen gefietst op navigatie en niet via de boekjes, waarmee je dit kan voorkomen. Ook kan je daarmee voorkomen dat je op relatief veel provinciale wegen terechtkomt. Want soms fiets je op wegen zonder langsliggend fietspad en dan zijn er dus auto’s met een snelheidsverschil.
Het viel mij op dat er op dit soort trajecten wel vaak bospaden zijn die parallel aan deze wegen liggen (en ook op de navigatie aanwezig). Met een gravelbike of andere fiets die daartoe mogelijkheden heeft kun je dit dus vermijden.
De navigatie was overigens een geweldig apparaat. De Wahoo Elemnt Roam heeft mij helemaal naar Oostenrijk gebracht. Het is fijn om niet over de route na te hoeven denken en te voorkomen om geregeld te moeten keren. Indien je zelf een andere route fietst, wordt er vanzelf een nieuwe route gemaakt. En over het algemeen wordt er aardig goed rekening gehouden met de soort fiets en kan je dus instellen in hoeverre je onverhard mee wilt nemen in de route.
Dan de terugreis. Uiteindelijk is het natuurlijk geweldig dat je in één dag weer terug kan komen met het openbaar vervoer. Maar comfortabel en ontspannen was het niet. Van ‘deur-tot-deur’ (camping-enschede) heeft het 16.5 uur geduurd en ik ben ook niet echt te spreken over de flixbus (of kan dat niet voor deze prijs?). Wel over de treinen in Duitsland overigens. Keurig schoon en plaatsen goed geregeld. Maar met al die overstappen en bagage is het wel onhandig en een ‘gedoe’. Wel even iets om op voor te bereiden en de volgende dag als rustdag plannen is wel een aanrader.